Uçmağa Özlem

Þöyle dönüp bakýnca, yaþadýðým yýllara.
Sanki bir bardak suyu, bir solukta içmiþim.
Döke saça elimde olanlarý yollara.
Arkama hiç bakmadan, yürümüþüm geçmiþim.

Tamah nedir bilmeden, kendi kendime yetip.
Aðzýma gelenleri, söyleyecekken yutup.
Sabrederek, kendime verdiðim sözü tutup.
Kolaya kaçmak varken, zorlu bir yol seçmiþim.

Mal-mülk derdine düþüp, biriktirip yýðanýn.
Hýrsýna esir olup, tekeden süt saðanýn.
Dünyayý kucaklarken, dar bir kabre sýðanýn.
Yanýnda ben adeta koskoca bir hiçmiþim.

Yalan dünya yalansýn, beni derde salansýn.
Gidenlerin ardýnda, hep ayakta kalansýn.
Salýver artýk beni, ruhum gökte dolansýn.
Uçmaða hazýrým ben, kefenimi biçmiþim.

(Onuncuköylü Ýsmail SIKICIKOÐLU)
Sosyal Medyada Paylaşın: