Yokluk...

Benim hiç bir þeyim yok bayým.
Yaþamaya halim yok,
Savaþmaya mecalim yok,
Yeni güne uyanmaya hevesim yok,
Ýnsanlarla konuþmaya tahammülüm yok.
Kendimi zor topladým inan bana,
Bu þiiri yazacak
Kelimem, þiirim, harfim yok.
Senin aþk acýný çekmeye de
Tahammülüm yok.
Tadým yok tuzum yok...
Cennete gideceðim garanti deðil,
Ona raðmen iþlediðim sevap bile yok.
Arkadaþým yok,
Omuzunda aðlayacaðým dostum yok.
Arayýp konuþacaðým kimse yok.
Ýþim yok, param yok.
Ýnan bana bayým ölmek istiyorum.
Kendimi öldürecek silah yok, hap yok.
Tanrým!
Ya hafýzamý ya canýmý al diye
Yalvardým gecelerce
Tanrýmdan cevap yok.
"Adaletin bu mu Dünya
Ne var verdin ne mal Dünya" dedim
Dünyadan da cevap yok.
Volkan Konak’ýn þarkýda dediði gibi:
"Böyle kepaze hayatý,
Sürüklemekten yoruldum"
Ýþin garibi
Benim bu yaþamý sürüklemeye de gücüm yok...
Kýsacasý bayým.
Öyle bir ruh hali içindeyim
Ki sanki,
Bu dünyada,
Bu ülkede bu þehir de
Hatta bu beden de
Hatta ve hatta baba evinde sýðýntýyým...
Bir de bunlarýn gerçek olmadýðýna
Kendime anlatmaya
Ýkna kabiliyetim yok.

Yok iþte...
Yok.


Sosyal Medyada Paylaşın: