SAVAŞTA ÖNCE ÇOCUKLAR ÖLÜR
Eli kirli,
Yüzü kirli,
Ama tertemiz kalbi...
Zaten,
Bir çocuðun kalbi kirli olabilir mi?
Bombalar döverken þehirleri,
Unutur insan sevmeyi,
Ve insaný insan yapan her þeyi.
Savaþta kokan sadece barut mu?
Hiç mi almazsýn o kan kokusunu?
Görmez misin,gözlerdeki o korkuyu?
Hangi kalp anlamaz , vicdanýnýn uyuþtuðunu?
Hangi kalp özlemez ki ,
çocuklarýn mutluluk çýðlýklarýný,
Ve nasýl bir insan sevgiden vazgeçer de,
çocuklarýn üzerine ölüm olarak yaðdýrýr kavgasýný.
Bilir misin,
Savaþta önce çocuklar ölür.
Her köþede görebilirsin bunu.
Mesela,elinde bezden bir bebeðe,
Sýmsýký sarýlmýþ küçük kýz çocuðunu.
Bakýþlarý donuk,yüzüne iþlemiþ korku,
Yanaðýnda kurumuþ göz yaþýnýn býraktýðý iz,
Öyle düþmüþ kalmýþ bir kurþunla küçücük vücudu,
Elindeki bez bebek kadar cansýz,bir o kadar da sessiz.
Gözümüz görmez bu namussuzluðu,körüz biz,
Kapanmýþ aðýzlar sanki dilsiziz.
Ölmesin çocuklar,
Koþsunlar,oynasýnlar,
Çocuklar ölümden muaf olsunlar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.