SENSİZİM
Sensizim
Yorgun günlerin gün batýmýnda
Her gecenin köþe baþýnda
Yolumu kaybetmiþim üstelik, biçareyim
Sen hiç sensiz kalmadýn ki nerden bileceksin
Aðlamamak için diþlerini sýkmanýn acýsýný
Gýrtlaðýna çöken kelimelerin düðümlenmesini!
Bazen soluksuz bazen lâl kalmayý
En çokta sensiz, herþeysiz kalmayý
Bilemezsin…
Sensizim, sensiz
Gök bile dar gelir bana
Uçsuz bucaksýz bir hüzün gözlerimde
Bakmaya korkarsýn
Dipsiz bir kuyu iþte düþsen çýkamazsýn
Aynalara küskün yüzüm
Iþýk bile girmez içeri kýrýklarýmdan
Sana karanlýk bana mezar olur
Bilemezsin…
Sensizim
Yarý çýplak düþlerim flu artýk göremezsin!
Körlük mü bu?
Rýza gösterdiðim tüm hislerden þimdi kaçarken
Ayak izlerinde kaybolurum
Sen kulaklarýný sesime kapatmýþken..
Sensizim,
Yorgunum bir hayli
Sýrtýmda küfeyle dünyanýn yükü, ezasý
Bir gülden incedir mah cemalin gönlüme
Umudu tazeleyen gülüþünden sunda
Kalkayým yüz üstü düþtüðüm yerlerden
Bir divaneye aþký sordular da
Dedi ben niye divaneyim diye?
Ya ben ;
Niye, neye divaneyim böyle?
Sensizim,
Susuz kalmýþ dudaklarýmdan dökülen her kelime
Adýnla son buluyor bak
Bazen özlem bazen gözyaþý bazen içinde kaybolduðum keder
Ama hepsi sen , hep biz
Sensediðim anlar nefes kesiliyor ömrümden
Bin füze atýlmýþ topraklarýmda
Ýþgal altýnda esir düþmüþüm sanki
Sana teslim ruhumla
Can veriyorum adýný þehadet bilen kanýmla…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.