Hep peþimden koþuyorsun, yar gibi,
Sanki benden alacaðýn var gibi,
Bu gidiþle seviþmemiz zor gibi,
Sevmiyorum, sevemedim ben seni.
Akran mýyýz? Gelme benim peþimden,
Etme beni ekmeðimden aþýmdan,
Ne istersin, benim garip baþýmdan?
Sevmiyorum, sevemedim ben seni.
Dillerinde þeker mi var, bal mý var?
Kuruyunca kýrýlmayan dal mý var?
Cazibene kapýlmayan kul mu var?
Sevmiyorum, sevemedim ben seni.
Arý gibi gülden güle konarsýn,
Niye benim aþkým ile yanarsýn?
Nerde hüzün, hep orada sen varsýn,
Sevmiyorum, sevemedim ben seni.
“Kimsin” dedim; dedi, “adým ölümdür”,
Dedim, “bana yaptýklarýn zulümdür”,
Dedi; “benim her zaman ki halimdir,
Sevmesen de, seveceðim ben seni”.
Ümit Zeki, ne yapsan yap, boþuna,
Kimse bakmaz gözlerinin yaþýna,
Ölüm bir gün gelecektir baþýna,
Sevmelisin sen de seni seveni.
Ankara- 15.09.2008
Ümit Zeki SOYUDURU