kimse kalmayýnca bu þehirde
renksiz bir gülümseme doðurur dudaklarýn
yeþilden sarýya doðru yürüdüðünde
ona bakýyorsun
kaç saniyelik bir derinliktir
ölçüyorsun
ve harekesini terk etmiþ elif gibi
düþüyorsun
yeniden dirilip yeniden öldüðünde
kefenini biçecek ellerine sevgilinin
adýna þiir dersin
ne o ölmüþtür içinde
ne de sen yaþamýþsýndýr
nefesinin çiðinde donuk bir iþaret
tazeliðine kurþun sýkýlmýþtýr çiçeklerin
en mütevazi baharlarýn fotoðrafsýz yokluðundasýn
yasinlerin suladýðý lahitlerde yan yana
bir gelinciðin ruhunda
genzine hasret kaçan
soðuk bir akþamüstündesin
iki dünya arasýnda asýlý kalmýþ öylece
cansýz bir mahya
sanrýlarla savaþma vakti
kendi yokuþunda yuvarlanýp gidiyorsun
uykusu gelince tüylerini döken hikayeler gibi
biraz yorgunsundur
biraz çarmýha çekilmiþ
biraz da örselenmiþ
bazen bir kelebeðin zarlý kanatlarýnda
azar azar azalan
kýrýlgan ve nazlý
bir delinin yaþam hakký kadar aðýr
bir dünya dönmesi
bir zaman vertigosudur hayat
ne verilenler döner nefesinden
boþlukta buharlaþan bir ýslýk gibi
ne de yitenler yerlerinden
alnýnda beyza bir ölüm lekesi
kalbinde özgürlük onuru þairliðin
hiçe sayýlan müebbetsin
kendinden kaçan bir militan gibi
nefesin korkak
adýmlarýn tedirgin
ne sen varsýndýr artýk
ne þu sokaktan geçen yaþam
ne de sen yaþarsýn
onu yaþadýðýn kadar
_boran