YÖNDER’İM

Ölüm denen gerçekle, tanýþýnca varlýðý
Dünyalýk uykusundan, kalkýp gitti Yönder’im
Doya doya sürmedi, canda bahtiyarlýðý
Kaderin dert yükünden, býkýp gitti Yönder’im

Sýfýr bir sularýnda, hayallerde gezindi
Sabah saatlerinde, gelen haber hazindi
Ortalýðý kaplayan, tarifsiz bir hüzündü
Gecenin bir vaktinde, çýkýp gitti Yönder’im

Gönüllerde taht kurdu, hayýr, hasenatýyla
Dünyalýk saltanatý, son buldu vefatýyla
Ahret hava yollarý, yolcusu sýfatýyla
Gönül penceresinden, bakýp gitti Yönder’im

Adam gibi adamdý, tanýyanýn gözünde
Harcadý tüm ömrünü, insanlýðýn izinde
Zerrece bozulmayan, maya vardý özünde
Ýsmine imzasýný, çakýp gitti Yönder’im

Azrail’in önünde, baþý öne eðildi
Ana, bacý, kardeþi hýçkýrýða boðuldu
Kimliðine baksanýz, sýra onun deðildi
Bütün sevenlerini, yakýp gitti Yönder’im

Kana kana sevmeden ruhunun eþini o
Ahrete býrakarak, dünyalýk düþünü o
Henüz bitirmemiþken, elli dört yaþýný o
Ömrünün baharýnda, çekip gitti Yönder’im

Yaylalarý, gönlünün yurdu gibi olunca
Senelerdir çektiði, derdi gibi olunca
Þentürk ailesinin, ferdi gibi olunca
Delibal’ýn boynunu, büküp gitti Yönder’im

DELÝBAL – Celil ÇINKIR


Sosyal Medyada Paylaşın: