ben ki; uyanýrýna uyanmaz senli fallar dutardým inekden-tavýkdan, geçi-goyundan, oðlak-guzudan havadahý bulutdan, yerdeki daþdan saksýdahý güllerin domurcuðundan çiçeklendiðinde, çiçe(ði)nin irenginden ýradýyonda çalan türkülerden, söyleyenden dýþarda ðonuþanýn morelmeninden sesi ðelenin erkek mi, garý mý olduðundan sokakda ilk garþýlaþdýðýmdan, görüþdüðümden, görüþmediðimden, gonuþduðumun ilk harfinden, gonuþanýn gonuþduðunun ilk harfinden soyduðum almanýn gapcýðýnýn benzediði harfden i(n)sannarýn se(v)mediklerimden, sevdiklerimden bende her þey senli sevinþlere mahana olu(r)du herþeyleri-herkesleri seninen çok sevdim ben her dayim, her saniye ya huu! uruhum sennen þennenirdi, yüzüm sennen gülerdi seninen herþey; her þey bek eyi, bek gözel-idi sen de beni hep böyle severdin bildim Ismayýl öyle gayýl oldum gadere.. senne ðonuþdum, seni dinnedim, umudum bi ðün, bi yerde; bi kere hep seni düþledim seni diledim Ismayýl . o(ð)lannarýmýn çýrak durduðu gamyonnar geldikleri-bindikleri-aldýklarý-sürdükleri arabalar sahaplarý, irenkleri, pilaka yazýlarý, numaralarý, gördüðüm arabalarýn annýndaký, ardýndaký yazýlarý senin ilk harfýn deði, her(h)anký bi tenesi varýsa yetiyodu bana inanmassýn, vallaha billaha . yýlýn ilk açan bobaççalarýný goparmaya gýyamazdým emme gene de içimden senni fallar dutardým “seviyo” çýkarsa dünnalar benim olurdu Ismayýlým emme “se(v)meyo” çýkarsa, birine taha olmadý birine taha bakardým o da olmadý mýydý bi tene daha! sence neyye! biyerden geliyosam eve seðidelek geli(r)dim vallaha-billaha, evde sen varsýn deye zabbahlarý hollukdahý yýmýrtalarý tek tek sayardým çi(f)t çýkarsa nassý mutlanýrdým.. umutlanýrdým.. . Tefçi Hesneye dadandým hu aralar “gayfa falýna bakar”ýmýþ zilli, “get” dedim Hesne gayfayý nerde bulcak da; falý neresinden uydurcak bilmen vallaha nerden annar sen fala-mala inanmazsýndýr okuduðun uçu bana da sorsalar bende inanmazdým emme yekdepden yüzüme barabar?.. “biri var, fira seni düþünüyoru” “Allap da belaný ðaldýrsýn gadi-uðrayasýca seni” “belokuna mermesin imi? inanýlma mý gari” “nasý inanmayayýn” zilli! bi de demez mi “selem ediyoru, göz açýp gapayana ðadar bek yakýnda ðeleceðimiþ” deyoru töbe töbee, anam nassý biliyoru neresinden uyduruyoru zabaha çýkmadan geldiðini duydum iþde “her þeyi biliyoru” dedikleri gadak var eveli patiþahýn biri demiþ ya “bana bi yalan söyle inanýrsam ne ala; beþ kese altýn mükafat inanmazsam kellen geder, ona ðöre köse mi neyise iþde “patiþam” deyoru, “bana on kese altýn borcun varýdý ödesene!” patiþah hemi borcunu ödeyoru hemi de mükafatý veriyoru hemi de gýzýný, gýzý da nasý, mefrat mý mefrat ha nolcak bizi(m)ki ha bi mabbet beni evde bek yalýnýz gomazlar gudurasýca garýlar herifler gayfaya benim heleþenkler de bana senin annaca(ðý)n uruhum sennen þennenirdi, yüzüm sennen gülerdi gayfa fallarýnda mahana “biri seni düþünüyoru” dedi ya Hesne yetiyoru bana seninen herþey.. her þey bek eyi, bek gözel-idi seninen huzur bulu(r)dum sen beni benden fazla severdin bilirdim Ismayýl sen eyi, sen þen olasýn deye herþeye gayýl oldum.. her dovamý sana etdim, sana! her dile(ði)mi sana dutdum Ismayýl
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.