beyaz bir gölgeydi karanlýðým küssem izimden biterdi gecelerin yalnýzlýðýydý aþk ve biçareydik özünde z a m a n a...
koyu bir kederdeyken rengi düþ’ün kim bilebilirdi ki iç’ini dilin paslý parmaklýklarla gelen ömür geldi geçiyor, kaç bahçede saklý a þ k...
ki durduramadýysak vakti zamaný ve yaþatamadýysak ânlarý ve kabullenemediysek yokluðu sevdanýn özünde hapis k a l a r a k...
oysa kahramanýydý aþk, birçok rengin ve çalýnmasaydý hayâller defalarca ve tutuþmasaydý düþ, bir kibrit alevinde ve yaþanmasaydý bilinen son g e r ç e k...
onlar ki, aþký bir kahraman gibi yaþadýlar ve onlar ki, kahramanca öldüler tek tek sonunu b i l e r e k t a r i h e d ü þ e n h ü z n ü y l e a þ k ý...