Gün penceremden süzülürken bu sabah, Yokluðun doluydu eve sýðamadý. Sessizlik dolu odalarda yine içime çýð düþtü, Anýlar birer hayalet gibi dolandý etrafýmda üzgün. Gülüþünün eksikliði aðýr bastý bu sabah, Gün ýþýðýna yer kalmadý yine dehlize döndü, Gözlerimde biriken damlacýklar, bu hasret çýðlýðý, Evin her köþesinden yankýlandý kulaðýma. Gün geceye döndü sensizlikten, Kayboldu birden tüm sýcaklýk, Yatakta uzanýrken yabancýydý yanýmdaki yer, Kahvaltý masasýnda yalnýzlýða sunulan bir tabak. Gökyüzü bile fark etmiþ olacak durumu, Bulutlar aðýrlaþtý, renksizleþti güneþ bir anda, Oysa daha yeni sabah olmuþtu, Nefesinden bir rüzgar alýp götürmeden önce. Evren bile kabullenmedi senin yokluðunu, Parçalanan yüreðimdi daðýlan dört bir yana, Sonsuzluðun kollarýnda yitti umutlarým... Sosyal Medyada Paylaşın:
Coşkun IŞIKDEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.