Üprerir düþümde titreyen alev,
Maziye daldýðým zaman sevdiðim.
Üstüme yýkýlýr þu koskoca ev,
Sensizken kaldýðým zaman sevdiðim.
Ben sensiz eksiðim, ben sensiz yarým,
Geceye karýþýr efkarlý zarým.
Dinmiyor içimi daðlayan harým,
Kendimi saldýðým zaman sevdiðim.
Ýçimi doðruyor aldýðým nefes,
Yer mahþer alaný, duvarlar kafes.
Bulanýr zihnimden duyduðum her ses,
An olsun güldüðüm zaman sevdiðim.
Yekovan akrepi geçmeden durur,
Yokluðunda zaman kalbimi vurur.
Biçare duruþum býrakmaz gurur,
Öfkeyi solduðum zaman sevdiðim.
Düþünce bendimi gerer çarmýha,
Hüzünüm dillenir kalkarak þaha.
Bendeki kedere bulunmaz paha,
Az keyif aldýðým zaman sevdiðim.
Þenþakrak hallerim senle gidende,
Caným öylesine duruyor tende.
Ne umut, ne heves koymuyor bende,
Kendime geldiðim zaman sevdiðim.
Mehmet Kýlýçel
Soðukdoðulu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.