İNSANLIK BİR NİMETTİR, HERKESE NASİP OLMAZ.

Ey insanoðlu!…
Yalan olan Dünya da, kötü olan zevke.
Her türlü ahlaksýzlýða...
Her türlü pisliðe bulandýn.
Belki aldandýn...
Belki çaresiz kaldýn çýrpýndýn.
Nerde kötü alýþkanlýk var.
Ona savruldun.
Belki de, iþin kolayýna, üç kaðýdýna kaçtýn.
Yada sana,
haksýzlýk yapýldý.
Kandýrýldýn! Dolandýrýldýn!
Sonra sende...
Vicdansýzlýk yapýp, sende dolandýrdýn.
Zafiyet gösterdin
Karekterin bozuldu.
Kiþiliðini özde yitirdin.
Kendini pisliðe ve günaha bulandýrdýn.
Kiþiliðinden ve karekterinden ödün verdin.
Dünya nimetlerine daldýn.
Gösteriþe...
Þatafata kapýldýn.
Paraya, pula, aldandýn.
Haksýzlýklara boyun eðdin.
Dik durmadýn!
Mala, Mülke, gösteriþe düþtün.
Zevke, sefaya daldýn.
Parayý, pulu savurdun.
Ýçki eðlenceye kapýldýn.
Kendine, kiþilik olarak benimsedin.
Bu yaþantýyý sen kendin seçtin.
Kandýn, aldandýn!
Baþtan çýktýn...
Kandýrdýn!!
Aldattýn!
Baþtan çýkardýn!
Kendini unuttun!
Zefke, sefaya daldýn!
Unuttun, insanlýðýný!
Farkýna varamadým...
Boþa harcadýðýn zamaný...
Hem ömür geçti.
Hem gözden...
Hem elden, ayaktan düþtün....
Ne kýredin kaldý...
Ne yaþama dair dermanýn.
Ve umudun!
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: