Solgun durma, neþelen; yüreðin tazelensin,
Gönlün gamdan arýnsýn, baharla müjdelensin.
Tabiat renk cümbüþü, varlýða kan verensin,
Böyle oku âlemi, her þeye doku sensin.
Düzen sana göredir, sen gülün nakýþýsýn,
Çaresiz her gönüle Leyla’nýn bakýþýsýn.
Kavrulan topraklara bil ki Nil akýþýsýn,
Çöl âhusu Leyla’yý, Mecnun’un yakýþýsýn.
Rüzgârýn sesinde sen, ezan sesinde varsýn,
Hakk’a giden yollarda; hem geniþ, ve de darsýn.
Bazen "kul" ca hayâsýz, bazen "melek"çe arsýn,
Bilmem nasýl anlatsam; iki cihan kadarsýn.
Þayet sen olmasaydýn, dünya bir çöl olurdu,
Denizlerce bataklýk, balýksýz göl olurdu.
Ne gülde gonca; ne de, aygýrda döl olurdu,
Tek yerden gelen emir; "yaþama öl! " olurdu.
Madem ki sende ihsan, kulluðu tam benimse,
Sensin Ýlahi murat, insanlýðý önemse.
Yeme hakkýndan öte, varlýk önüne gelse,
Hikmete uygun yaþa, zorluklara gülümse...
21.03.2014 Fatih-ÝST. (Arþiv)
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.