NEYLEYİM

Sevdalar üzgündür, taþ gibi soðuk,
Aþýklar, maþuka küsmüþ neyleyim.
Bahçede yükselen, kuþ sesi boðuk
Gonca gül, Bülbül’e küsmüþ neyleyim.

Manevi yol sarptýr, sonu bilinmez,
Meleklerle ruhlar, gözle görülmez
Cennete, günahlar, ile girilmez
Cesetler ruhlara küsmüþ, neyleyim.

Aþk, öyle kordur ki, yakýyor ruhu
Geceyi korkutan, sesiyle puhu
Hakk’a kul olmayan, nadan güruhu
Nefisler kalplere, küsmüþ neyleyim.

Yürekten seversin, aþkýna derman
Kalbindeki nurla, cennete ferman,
Kadere teslimdir, imanla durman,
Maddeler manaya küsmüþ, neyleyim.

Ne gönülde ne de, vicdanda kalan
Aþk ve sevdan için zindanda yatan
Hak için okunan Kur’an dýr sadan,
Þeytan meleklere küsmüþ neyleyim..

Açýlan deryada son bir nefesle
Aþarken daðlarý, halsiz dizlerle
Bakarken dünyaya, fersiz gözlerle
Gönüller, sözlere küsmüþ neyleyim...

Ne rükudayým ne de secdedeyim
Ne gündüzde, ne zalim gecedeyim
Kelimeler naçar, bir hecedeyim
Kalemler yazýya küsmüþ neyleyim...

Gerçeklerden uzak, bakan gözlerin
Besmelesiz bir hal, kemdir sözlerin,
Bahçede solarken, gonca güllerin,
Güller Bülbüllere küsmüþ, neyleyim.

...andelip...

Sosyal Medyada Paylaşın: