Muhtaç olma, ha dostum, insan eti aðýrdýr,
Yaþlanýp el, ayaktan düþtüðünde görürsün.
Vefasýzlýða yanan can deðildir baðýrdýr,
Anýlara ram olup piþtiðinde görürsün.
Baki deðildir gençlik, tutulmaz ki tutasýn,
Gençlik uykusu yok ki poleninde yatasýn.
Yýllarý nesne sanma, eskiyince satasýn,
Yaþlanarak cürmümden aþtýðýnda görürsün.
Çocuk cüsen büyüyüp, býyýðýn terleyince,
Zýpkýn gibi bendine elbiseyi giyince.
Beden tay gibi zýplar, kýrbaç vur, ho diyince,
Nefesin kesilmeden koþtuðunda görürsün.
Seversin, sevilirsin, gönlün kýnýna sýðmaz,
Akþamý zor edersin, beklersin güneþ doðmaz.
Yâr vardýr, can verirsin, yâr vardýr çöpe deðmez,
Biri çýkýp içini deþtiðinde görürsün.
Ýnsafý yok zamanýn, su gibi akar geçer,
Seni bir hasat gibi vakti gelince biçer.
Can bildiðin emanet, vade dolunca göçer,
Azrail cümlesine þaþtýðýnda görürsün.
Mehmet Kýlýçel
Soðukdoðulu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.