VUSLAT

Söyle ey! gönül kuþu; ne umdun da ne buldun,
Gün geçtikçe daha da hayal oluyor vuslat.
Nitekim en sonunda sende mi unutuldun,
Dehliz karanlýðýnda son mu buluyor vuslat.

Nereden baþlamalý menzile varmak için,
Ruh halim uygun deðil bir hayal kurmak için,
Mecalim de yok artýk sesi duyurmak için,
Vakti saati bitti zaman doluyor vuslat.

Kim deðil kime nasýl; kim gidecek bu yolu,
Herkeste iz býrakan bu bir hayat okulu,
Mutluluðun tek sýrrý sevgi cennet kokulu,
Sabýr selamet derler ödül oluyor vuslat.

Herþeye muktedir o isterse kavuþturur,
Bazen görmezden gelir baþýndan savuþturur,
Mutsuzluðun iblis’i avcunu ovuþturur,
Ulaþýlmaz bir meta korku salýyor vuslat.

Süreli bir zamanýn ortasýnda yaþarken,
Sabýr kadehi her gün son damlada taþarken,
Hayal atýna binip kaf daðýný aþarken,
Renkli düþ sarmalýný bir bir bölüyor vuslat.

Ayrýlýk kadehine doldum boþaldým her gün,
Özünde kaybettiðin karþýna çýkar bir gün,
Düþümden çýkan tutsak fizana gitti sürgün,
Þimdi can çekiþme de artýk ölüyor vuslat.

Velhasýl neden niçin; sorusu hep kafamda,
Gamý kederi dersen dün býraktým arkamda,
Bende bilemez oldum, kim var gönül sayfamda,
Þimdi artýk zamaný geri alýyor vuslat.
...Necdet Akcakaya/Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: