BİZİM TUTTUKLARIMIZI İÇİMİZ ATIYOR

BÝZÝM TUTTUKLARIMIZI ÝÇÝMÝZ ATIYOR

Çok þeyi söylüyor da insan,
Her þeyi söyleyemiyor,
Her þey söylenmez çünkü.

Tuttuklarýmýz, yuttuklarýmýz, yutkunduklarýmýz var.
Dilin ucuna geliyor bazen, tutuyoruz kelimeleri,
Býraksak daha mý iyi?
Aman kýrýlmasýn diye diye kýrýlýyoruz çok zaman,
Aman yorulmasýn diye diye yoruluyoruz çok zaman.
Sonuç?
“Ýyilik yap, denize at, balýk bilmezse Halik bilir.”
Deniz de yok ki atalým denize,
Balýk da yok ki nasýl anlatalým densize?
“Halik bilsin” diye düþünen bir biz miyiz?
Unutkan balýk olmayý niye seçeriz?

Hani tuttuklarýmýz, yuttuklarýmýz var ya
Tutmuyor bizim gibi bünyemiz.
Göz yaþý olarak atýyor göz, içindeki elemi.
Kusuyor midemiz, hazmedemediðini.
Biz biriktirdikçe içimizde beslediðimiz yükün farkýnda bile deðiliz
O; dýþarý atmasa,
Ýrin olup dolmasa,
Kan olup akmasa,
O; dýþarý atmasa!

Hani yutkunduklarýmýz var ya
Boðaza çalý gibi takýlýr ya
Onlar baþlý baþýna bir dünya.

Hamiyet Su Kopartan ✍️
03.06.2023


Sosyal Medyada Paylaşın: