ÖLÜ RUH

Ben bir kanlý þafak...
Ölü bir ruhun, kiralýk katili.
Sabahlarý ellerim kanlý uyanýr...
Akþamlarý yataklarý basarým.
Kafalarý keser, kafataslarý satarým.
Kan þaraplarýndan sarhoþlanýrým.
Dudaklarýma geçmiþ, drakula diþlerim.
Ve baþýmdan aþaðý, kanla yýkanýr beynim.
Her þey bu ölü ruh ile dirildi bende.
Önce içime þeytaný giydirdim.
Sonra içimdeki çocuðu öldürdüm.

Perili dünyamýn uçan köþkü vardý.
Ben kraldým, aþýk bir kral.
Öylesi mahrem bir asumandý.
Bir tek kadýn girdi o saraya.
Hüküm sürdü hakim oldu.
Kralý olduðum yerin kölesi oldum.
Tenim yandý damaklarým yarýldý.
Dudaklarýmdan halka atýldý.
Aðzýma boydan boya gem takýldý.
Sýrtýmda krýbaçlar aþýndý.
Ve baþ kaldýrdým.
Her þey; bu çile ile dirildi bende.
Önce içime nefreti giydirdim.
Sonra ellerimle aþký öldürdüm.

El Arap ve milleti vardý.
Ýçimde kalýn dudaklý develer...
Kara kaþlý bedeviler...
Ve fistanlý adamlar vardý.
Kitap kalem ve kýlýç.
Mekke mi kaldý?
Baðdat, baðdat oldu.
Kanstantin, Ýstanbul.
Surlar yýkýldý, surlar kuruldu.
Bir fýþkýrdý ki zemzem...
Roma sarnýçlarý dolundu.
Akýndý Akýndý, bana sunuldu.
Herþey babamla baþladý bende.
Önce içime çaðý giydidirm.
Sonra amentüyü öldürdüm.

Geçti aylar, seneler.
Devinim, sürükleniþimdi benim.
Kýyý kýyý dolaþtým, bir kýyýya vurdum.
Baþparmaklarýmdan prangalandým.
Bir aynaydý, el kadar.
Bir ayna, dünya kadar.
Bir insan, dünyam oldu.
Ýlmek ilmek, bir dünya kuruldu.
Öyle böyle dünya deðil.
Piramitleri yaptýk, tek tek, taþ taþ.
Köleleri, biz çýkarttýk gizanýn baþýna.
Yusufu zindana sokanda bizdik,
Musayý kovanda....
Bizdik, babilin asma bahçelerinde yemiþ yiyen.
Bizdik, zeus heykelinin üstünde seviþen.
Biz az günah iþlemedik.
Bu dünya bize yetmedi,
yepyeni dünya gerekti.
Her þey bu suni alemden oldu.
Önce þaþkýnlýk ve hayranlýkla giyindik.
Sonra suskunluk ve soðuklukla öldürdük, birbirimizi.

Ben bir zeytin aðacýydým.
Yemiþ vermiþ bir aðaç.
Belki o ne þarkta, ne garpta olandým.
Kitapta yazandým.
Iþýðýndan, ateþsiz Þule saçandým.
Ama henüz meyveleri olgunlaþandým.
Ya da belki; kapkara katrandým.
Neysemde düþtüm deðirmen taþýna.
Eridim, damla damla.
Ölü bir çýnarýn yeni filizi...
Ya bir fýrtýnada kýrýlýr beli.
Ya bir tutunur, derin derin.
Ya göðe ermez mi?
Yeniden dirildi ölü iman.
Her þey yeniden baþladý.
Önce ölümü öldürdüm.
Sonra hayata döndüm

Ama ne var ki; bu kadar esaret yaþamamýþtým.
Hep kafamdan mahkum, kafamadan davalýyým.
Ben kafamdan davacýyým.
Hep zincir, hep kelepçe.
Makus kaderime dönüyor bir bir dilekçe.
Esaretime ne bedel var, ne gerekçe.
Bir bocalayýþ, debeleniþ sürekçe.
Evet inancý dirilttim belki.
Ama kimi öldürmeliyim þimdi?
Her þey bu tenakuzla baþladý.
Önce içimi doldurdum.
Sonra çabamý öldürdüm.

Ve oturalý bin yýl gibisi; oturdum.
Savruldum serhata, orada durdum.
Ne doða romantik, ne dünya.
Ben þairdim bir zaman güyya.
Ýçimdeki soytarý bile üzgün.
Ruh dediðin hisdir, hisler býkkýn.
Fikirler yorgun.
Sabahlar karanlýk, geceler suskun.
Yalnýzlýk ve ben varým.
Ne güçlüyüm, ne zayýflýk göstermiyorum.
Kalbim atmýyor uzun zamandýr.
Dünyadan beklentim; zerre kadardýr.
Gelde üstümden ataleti kaldýr.
Aðýr bir yorgan, sert bir yastýk.
Yat ve kalk kadar anlamsýz hayat artýk.
Her dün, günden neþeli hep.
Baþýna kadar toprak serp.
Yeridir delirmek, yeridir ölmek.
Serilmek boylu boyunca.
Bu katilin tam zamaný aslýnda.
Kafa tasýmdan ne kadeh olur ama?
Hayat yitirdi derde deva.
Þeytan vesvese vermeyi býraktý.
Ne helal, ne heva.
Amansýz, apansýz bela.
Kurmuþ dil, dila.
Hiç susmuyor sessizlik.
Hep yanýmda yalnýzlýk.
Çok kalabalýk bu ýssýz sahra.
Her þey yazmakla baþlamýþtý aslýnda.
Önce kalbimi yitirdim.
Sonra þiiri öldürdüm.

1.haziran.23


Sosyal Medyada Paylaşın: