Tam ölmek üzereyken uyandýrýldým
Saat göçüþe az kala
Uzak ülkelerin birinde
Ecnebi uðultular eþliðinde
Amaretto eis elimde
Sen yine yoktun
Gülümsedim yoksulluðum hüzün deryasýnda boðulmasýn diye
Kirazdan küpeli kulaklarým sesine hasret
Ben sana
Yaðmurdan çok bulutsuzluk hakimdi gökyüzünde
Ve senin çok sevdiðin çocuk gözlerimde
Çilek toplamalýyým dedim kendi kendime
Kocaman tarlalarýn bereketli topraklarýndan
Sonra sana pastalar yapmalýyým
Ellerimle yedirmeliyim
Titrek mumlarýn gölgesinde
...
Hiç kimsenin hiçbir þeyi deðildim aslýnda
Senin her þeyin olmuþken
Ne uçan kuþlara çelme taktým
Ne bahçemdeki havuza yuva yapan kurbaðayý öptüm
Üstelik o kadar iltifat edip dil dökmüþken bana
Ne de kül kedisi olacak kadar eve geç kalmamak için
Ayakkabýmýn tekini kaybettim
Bütün masallar çocukken güzeldi çünkü
Aslýnda kader denilen her þeye boyun eðdim sanýrým
Bu ana kadar
Hep baþkalarý mutlu olsun diye çýrpýndým
Ahhh iþte vicdaným
Kendi kendimi geri plana ittim hep
Piþmanlýk duymamak adýna
Ama biliyor musun
Hiçlik makamýnda ĵübile yapmýþken
En büyük mükâfatým sensin çocuklarýmdan sonra
Ayrýca teþekkür ederim sana has közleme kahvaltýlarýn için
Tarifi aramýzda sýr merak etme sevgilim...
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.