ANNALİ

Saçlarý kumraldý,upuzundu,lüle lüle idi.
Yüreði kan aðlasa da,hiç kimselere belli etmez,
Yeþil gözleri ýþýl ýþýl parlar ve yüzü daima gülerdi.
Gülerdi ama,niçin güldüðünü kimse bilmezdi.
Bir umutsuzluðun çýkmazýnda kývranýyordu,Annali.

Bir bar kadýnýydý o,çok içerdi.
O kucak senin,bu kucak benim,geceleri böyle geçerdi.
Yapayalnýz,kapkaranlýk bir hayatýn içindeydi.
Ümitlerini de,birer birer yitirmiþti.
Ama,yine de kahkahalarla güler,
Üzüldüðünü,hiç mi hiç belli etmezdi,Annali.

Sonu gelmeyecek bir hayatýn girdabýnda kývranýyordu.
Bir kez kötü kaderinin kurbaný olmuþtu.
Ýsyan etse de,aðlasa da,hiçbir þey deðiþmeyecekti ki.
Bu çýkmazdan ölmeden kurtuluþ olmadýðýný çok iyi biliyordu.
Onun için ölümü bile gülerek karþýlamak istiyordu,Annali.

Erman Ulusoy
Kýrklareli
Sosyal Medyada Paylaşın: