yalýn ayak yürüyorum
yalnýzlýða kýyýsý olan þehrin
adý batasýca sahilinde
attýðým her adým siliniyor ardýmda
dalgalar tarafýndan
bir adýn silinmiyor
kazýnan hafýzamdan
o kadar uzaksýn ki
iç sesim bastýrýyor kalp sesini
boþ ver diyor kadehe
þiþenin dibindeki saki
sahil bitiyor sonunda
sarp kayalýklar dibinde soluklanýrken
bir çocuk iliþiyor gözüme
kumdan kale yapýyor
baþka bir çocuk gelip
kaleden kum
aðlýyor çocuk
ben yýkmasam dalgalar yýkacaktý diye
kendini savunuyor
haklý diyorum kendi kendime
artýk ne deðiþecekse..