GEÇMÝÞTE KALSIN...
Bir an dahi olsa, neþelenelim,
Ýçimizde gün gün ölmesin bahar.
Sevinçle dolalým, müjdelenelim,
Ruhun da mutluluk ihtiyacý var.
Ýnsan bu sevgidir; haset, kin deðil,
Bazen iyi düþün, nefreti terket.
Kalbinde sevgiye uyansýn meyil,
Âlemi muhabbet dönderir, farket.
Tabiat güzellik, sevgidir, aþktýr,
Þeytan insandadýr; yenik nefsine.
Gönlü diri tutan Ýlahi meþktir,
Her zaman kapýlma nefsin sesine.
Veren ol, yetimin okþa baþýný,
Dünya senin olsa, topraktýr yerin.
Bir garip görürsen paylaþ aþýný,
Sevgiyle anýl ki; kalsýn eserin.
Ýnsaný sevindir, sen de mutlu ol,
Ýçimizi tümden neþe kaplasýn.
Sevgiler uçuþsun, ruha olsun yol,
Yeter ki gam, keder geçmiþte kalsýn...
14.10.2017 (Arþiv)
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.