Kendime Not.

Ve coþkulu sesler artýk bana hitap etmiyor.
Sessizlik, bomboþ uzunca bir yol.
insanlarýn olmadýðý, göklerde kuþlarýn,yol kenarlarýnda çiçeklerin olduðu bir diyar.
Ve sadece topraktan bir yol.
Henüz kimsenin geçmediði,ayak izlerinin olmadýðý ýssýz bir yer.
Ve ben yürüsem, yürüsem, yürüsem...
Ýçimde bir his vuku buluyor ,sanki adýný bilmediðim bir diyardan gelme
O yerki ruhumu terbiye ediyor.
Baþarýyor muyum? Belki evet, belki hayýr ama çabalýyorum.
Büyüdükçe daha bir çocuk kalýyorum hayatýn içinde.
Daha çocuk daha yanlýz..
Üstüm baþým deðilde, içim kirleniyor günden güne..
Gitmem dediðim yollara, beklemem dediðim yýllara erdim.
Ýçinde belki yýllarca tohum saklar ama kýrýlýp topraða kavuþmadýkça.
Bedenen vazgeçmek ile ruhen vazgeçmek arasýnda bir yer var.
Çok uzun yollar , gidilmemiþ kapý býrakmamýþtým kendime.
Derman ise taþýn içindeki tohum.
Yaþatýlamamýþ her duygu öfkeye dönüþüyor.
Kimseye deðil kendine.
Affedin kendinizi ,yerini yadýrgamadan çiçek.


Sosyal Medyada Paylaşın: