Ýnsan olmaktan uzaklaþýyordu herkes
Yavaþ yavaþ deðil
Büyük bir hýzla
Atomun çekirdeðini parçalamaktan daha zordu insan olmak
Ve kardeþ kardeþe omuz omuza yaþamak
"Kanlý bir masalýn son derviþiyim" diyordu
Bütün ormaný baðrýna basan yaþlý bir aðaç
Gök yaðmuru diye birþey vardý
Tatlý sitemiyle caddeleri diz boyu dolduran
Ve sýrtýmdan taþan býçak darbeleri vardý
Dostlarýma sözde galibiyetler kazandýran
Herþey rüya gibiydi bazen
Uyanýnca unutacak gibiydim tamda
Silkindim bir sabah güneþ doðmadan
Göl kuþlarýyla sözleþtik
Yavru kuþlar masumca öperken aðzýmýn kýyýsýndan
Geçmiþi unuttum
Herkesi afettim
En çok da kendimi
...Derken yazgým çýkageldi
Sol omuzumda mesken tutan bedevî yalnýzlýðýmdan masumca öptü
Ben elli dördüncü meridyene sakladým utangaçlýðýmý
O altmýþ kez aþkýný kazýdý avuçiçlerimin bembeyaz sayfasýna
Uzayýp giden rüzgârda saçlarýmýz birbirine karýþtý
Gamzelerimiz gülerken göl sularý coþtu coþtu
Ýki kuðunun karbeyaz gövdesine saklandý anadan üryan aþk
Ve adam dedi ki
"Sensiz yürüdüðüm her yer gurbetim
Seninle nefes aldýðým her coðrafya memleketim"
Bütün annesiz kuþlara kucak açarken kadýn o göl kenarýnda
Kýr çiçekleri elinde gerçek aþka doðru yürüdü yürüdü..
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.