Ne geçen zaman bizimdi, ne de biz geçen zamandaydýk sevgili. Biz diyemediðimiz zamanlar, sen ve ben diye bölünmüþtük. Çünkü ayrý þehirlerde, gelgitlerin yorgunluðunu taþýyordu yüreklerimiz. Oysa þimdi sen ve ben, biz olduk. Yaþlanan yüreklerimiz, yeniden can buldu, hayat buldu.
Her sana geliþimde, yaþlýlýða, yorgunluða aldýrmadan, kanatlarým bir kelebeðin kanatlarý gibi, çýrpýnarak tutunduracaktýr bizi yaþama. Ýnan bir ömrü feda ederim üç günlük yaþanacaklara.
Düþünüyorum da, kime anlatabiliriz ki biz, koca çýnarlar gibi kök saldýðýmýzý delice bir sevdaya? Kime anlatabiliriz ki, aþkla yoðrulup biz olduðumuzu? Kime anlatabiliriz ki, bundan böyle yalnýzlýktan söz etmeyeceðimizi? Sen ve ben’in aslýnda biz olduðumuzu! Ve birbirimizin yüreðinde, büyük bir aþkla kök saldýðýmýzý!
Yazacaðým nesirlerde, anlatmama gerek yok artýk i mgeleri! Yazacaðým þiirlerde betimlemelere de. Hüzünden, kederden, ayrýlýktan söz etmeyeceðiz artýk!
O gün geldiðinde, sana aþkýn yalýn haliyle geleceðim. Yoldan geldi, yorgundur, yemekler yapmalýyým diye düþünme.
Bir bardak çay, bir tutam sevgi, kadehler dolusu aþk yeter bana. Sadece karþýmda otur, elinin sýcaklýðýný hissedeyim ellerimde. Gözlerime bakarak, mavi sevdam de yeter.
Biliyorum, sen de özlüyorsun beni. Bil ki, ben de seni çok özlüyorum aþkým. Seni çok hem de çom çok seviyorum deli kadýn.
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.