Yaþamýn en vazgecilmez sesleniþiydi ... Açýz dediler açýz... Yaþam denen Düzeneðin bir köþesine sýkýþmýþ var ile yok olmanýn acýsýný hissediyorlardý yorgun bedenlerinde... Sesleri kesilmis; umutlarý köreltilmisti sýrtlarýnda bir kambur gibi taþýdýklarý kan emici yarasalar tarafýndan... Yine de biz de varýz diye baðýrýyorlardý sesleri kýsýlana kadar Onlar Onlar halktý Yari ac yari tok da yaþasalar emek mücadelesinin vazgecilmez neferleriydiler... Onlar; Geçit vermez nehirlerin köprüleri Ulaþýlmaz yüksek tepelerin kýzýl kartallarýydýlar... Dur durak bilmezler Tepelerine çöreklenen leþ kargalarýnýn amansýz düþmanýydýlar... Çünkü Onlar Halktý... Sosyal Medyada Paylaşın:
Dağcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.