Hava cillop bir yaðmur Otobüse binmiþim Ayaktayým el-mecbur Nefesimi kaybediyorum kalabalýktan. Ýçeride bir nem kokusu var Islanmýþ saçlar, montlar ve þemsiyeler… Camdan dýþarýyý seyrediyorum, Güzergahý adým gibi biliyorum. Her sabah,her akþam ayný yollar. Düþüncelere dalýyorum izlerken dýþarýyý “Hayat nefes alabildiðin kadar.” Diyorum iþte içimden, Yaþam o kadar da adil bir þey deðil. Ýnsanlarý izliyorum zaman zaman Kimi yanýnda getirmiþ uykusunu; Rüyasýný otobüsün camlarýna buðuluyor. Kimi ayakta kalmaya çalýþýyor, Manevralarýn coþkusuna inat. Birbirine karýþan nefeslerimiz Yaþýyoruz iþte, Bu ise yaþamak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cenk Alp Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.