Yontma taþ devrinden kalma hüznümüzle Hayata Yaþama Umuda kulaç attýk Baþlarda insan insanlýðýný unuttu Arþ delindi Yeryüzü kana bulandý Denizler coþtu Tarumar oldu dört bir yanýmýz Nefesler söndü Hayatlar yok oldu yaþamlar avucumuzda birikti Sonun sonuna doðru Ayaðýnda; prangalý bir yolcu misali yaþadýk Yaþattýrdýlar belkide ...
Keþke Sürüklensenydim kum tanesi misali Güneþler yakarken bedenimi Ýnsanlýk ruhumu emiyordu Sözde bir yaþamýn kurbaný oluyorum
Günlerden bir gün Umudun yakýp atýldýðý Mutluluðun ; demir ökçeler tarafýndan ezildiði Anlar yaþarken Kaybetmiþtim her þeyi Nefes almayý unutmuþ Yaþam ve ölüm arasýndaki dengesizlikte kayboluyorum
Sosyal Medyada Paylaşın:
serhat fidan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.