Aþkýmýzýn falýna, bakmýþtýk bakýþmýþtýk,
Bir deli ýrmak gibi, çaðlayýp akýþmýþtýk.
Kýskanan çatlýyordu; ne de çok yakýþmýþtýk!
Sadece sen diyerek tutuþup yanan benim.
Nice daðlarý aþýp kavuþabilmek zordu,
Ýçimde dolu hasret, yüreði yakan kordu.
Sanmayasýn ki yýllar, yalnýzca seni yordu,
Bir sevda ýrmaðýna, katýþýp dönen benim.
Sanma kuru çalýyým, ben evrende bir gülüm,
Yalnýzca yokluðundur, bu cana gerçek ölüm.
Ýþte bu dayanýlmaz, budur en büyük zulüm,
Bir garip bülbül olup, dalýna konan benim.
Karacakýz: engeli, karlý daðlarý aþtým,
Sevda düþmüþtü sere, onca diyar dolaþtým.
Bak iþte sana geldim, amacýma ulaþtým,
Aþk olup bir yüreðe, korkusuz sinen benim.
Karacakýz Emi Öztürk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.