KRİZ

Uykuya dalýp, her þeyi unutmak belki bir sonbahar akþamýnda
Kalp kaskatý, yalnýzlaþtýkça
Kaygýdan kaçan, kahýr yaðmurunda doluya yakalanacak
Saygýdan azalan ýrak umuttan, doðrudan sapacak
Dört dörtlük günlerine gerçek denen dert musallat olacak
Söz yürekten bir kere çýkar, bütün hayatýna yayýlacak
Sonra düþünüp bir kenarda analiz ettiðinde mazide burukluk kalacak
Son bulmaz istekler hazlar, nankör insan, anlar sadece çýkarýndan

Tavrýna suskun
Düþkünlük darbesi yaþamýna mâl olmuþ
Hüzün arbedesi zamanýna ket vurmuþ
Güzün matemi içini rehavet zehriyle doldurur
Bilmezsin, öldürmez ama yaþatmaz yokluðun
Bu þiir kaçýncý kendime sorduðum,
Hâlâ vazgeçip aþamadýn mý diye mahvolduðum?

Sessizleþip gittiler sonra
Engin denizde derin dehlizlerde kaybolan
Bir elem vardý, yükü tonla
Gücüm kalmaz, yürürüm ateþlere basa basa zorla
Koz yok, heyelan duygular
Ruh krizi, manevi sorunlar
Maddi kayýplar, harca nefesini soyutlanarak
Merak etme, yorulsam da çabam sonsuza kadar

Sosyal Medyada Paylaşın: