Hilal’in dolunay oluþu gibisin bana. Her geçen gün, Biraz daha parlýyorsun dünyama. Güneþin batýþý ile huzur buluyor, Ayak seslerinle korkum diniyor. Seni , seni hissederek mutlu oluyorum . Þizofrenim sana Yokken de varsýn bana Seni kendime, kendimi sana ; Özü özüne dökülüyor öylece kelimeler. Sen merkez, ben yörünge Dönüp duruyorum sana. Bak , bak yine sen varsýn kelimelerimde Sýr gibi. Çözülmesi imkansýz, Yanýbaþýndaki cevap gibi. Senli düþünceler yüreðime sýðmýyor , Savrulan rüzgara, kaldýrýmlara, buðulu camlara çarpýyor, Geri dönüyor bana; her gün bir öncekinden daha da artarak. Derinlerdesin; gömdüm, çýkarmamý isteme seni; gidersin benden... Nefessiz yaþatma beni Sevinçsiz býrakma beni Sensizliðinde sevmek düþmesin Dilhun’a Sosyal Medyada Paylaşın:
aysezginofficial Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.