Ben bu yaþýma geldim. Hiç bir zaman babam varmýþ gibi hissetmedim.. Yada hiç bir zaman hissettirmedi. Babam bir kere anlasaydý. Bana tebessüm edip saçýmý okþasaydý. Sýkýca sarýlsaydý. Caným evladým deseydi. Yemin ederim hiç kimseye ihtiyacým kalmazdý... Ben böyle üzgün ve kýrgýn olmazdým. Babam deðil böyle benim canýmý acýtan. Babalýk görevini yerine getirmeyiþi. Çünkü, hiç sevgisini göstermedi. Birgün olsun kucaðýna almadý. Dizine oturtturup babam saçýmý okþamadý. Okþasaydý, ben böyle içine kapalý olmazdým.
Babam annemi de üzdü. Ama, Annem affetti. Ben affetmedim. Affetmedim! Çünkü bana Babalýk yapmadý. Sormadý evladým bugün nasýlsýn? Demedi. Benim ile oynamadý.. Bir þeye ihtiyacýn var mý diye sormadý? Bana Babalýk yapmadý... Yapamadý... Aleyna Kayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aleyna kayan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.