İNSAN

Topraktan var etti yüce yaradan,
Doðmadan çizilmiþ yolu insanýn
Seç demiþ aklýnla aký karadan,
Hâk diye atar mýþ solu insanýn,

Adem ve Havva dan çoðalan nesil,
Var oluþ sebebin ne idi asýl,
Sorgula kendini niçin ve nasýl,
Bulacaðý cevap dolu insanýn.

Yaþadýkça görür var ile yok’u,
Öðrenir zamanla az ile çok’u,
Kýyaslarsan eðer aç ile tok’u
Ele verir sana hâli insanýn.

Her birinin meziyeti farklýdýr,
Diðerinden üstün yapan aklýdýr,
Merhameti vicdanýnda saklýdýr,
Yoksa kýpýrdamaz kýlý insanýn.

Varlýk deryasýna atsa da kulaç,
Karný doymayanýn bil ki gözü aç,
Fazlasýný ister bitmez ihtiyaç,
Lazýmdýr komþu ya külü insanýn.

Her zaman muhtaçtýr insana insan,
Kadim dostla paylaþ azalýr tasan,
Abat olmaz bil ki kin nefret kusan,
Gün gelir lal olur dili insanýn.

Velhasýl var olduk bir damla kandan,
Kimler gelip geçti bu garip handan,
Eser kaldý mý bak þereften þandan,
Kýrýldý tuttuðu dalý insanýn.
...Necdet Akcakaya/Ankara



Sosyal Medyada Paylaşın: