Büyüklerimden öğrendim. Mezarlýkta, Topraðýn’ýn neden mis gibi güzel koktuğunu. Çünkü, Azril’in bir çiçek gibi hayattan ve benden tek tek kopardýðý. Deðer verdiklerim, hasretle... Özlem duyduklarým. Sevip, saydýðým elimden alýp topraða gömdüðü en sevdiklerim var içinde.. Dedem, Ninem ve niceleri... Ýçlerine birde Babam da karýştý ... Ahhh! Ýçim yanýyor... Sönmüyor bir türlü. Yağmuru bekliyorum şimdi. Yaðsýn, yaðabildiðince. Ýçim deki kor ateþ soðusun. Toprak ýslansýn iyice. Hem, gözyaşlarýmý da ekliyeyim içine... Yaðmur dindiğinde, güneþ çýksýn. Toprak kurusun. Babamýn kokusunu vursun. Ortaya çýkartsýn. Getirsin bana, hava ile. Doya doya teneffüs edeyim. Çekeyim içime. Özlemle, hasretle... Babamýn buram buram kokusunu. Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dinçer Dayı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.