Anam benim!

Annem evde...
Ýki gözü iki çeþme.
Etrafin da, toplanmýş tüm sevdikleri.
Helva yapmýþ, sevgisini katarak.
Babamýn ruhuna gitsin diye...
Annem, buðulanan gözyaþlarýný elinin tersi ile sildi.
Tebessüm ederek, bana döndü.
Küçük bir tabakta, bana helvayý verdi.
"Bak oðul" dedi.
"Helvanýn kokusu babamýn ruhunu"...
"Kendisi ise baþsaðlýðýna gelenleri beslesin diye" dedi.
Elimden tuttu...
Mutfaða götürdü beni.
Býktým!.. Donatmýş sofrayý yine sevgisiyle, özenle...
Açmýþ ellerini dua ediyor.
Babam için yüce Yaradana..
Sildi tülbenti ile yine buðulanan göz yaþlarýný.
Döndü bana..
Yutkundu...
Sesi titreyerek, bir kaç cümle döküldü aðzýndan:
"Baban iyi insandý."
"Taktiri ilahý..."
"Evet, gün gelecek."
"Biz de gideceðiz."
"Biz de onun gibi toprak olacaðýz."
"Bu Dünya fani Dünya."
"Evladým!"
"Dünya kimseye kalmaz."
"Kaldý ki..."
Sultan "Süleyman’a kalmadý."
"Bize mi kalacak."
"Böyle düşünmek iyi geliyor,
Bana."
"Yoksa dayanýlmaz oluyor bu acý bende."
Keşke, arada bir ses verse,
Babam!
Rüzgâr da esse sesini getirse bana....
Þimdi iken ne çok özledim.
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: