Bin yıl

Bin asýr zaman önceydi
uyanmýþtý ebabil kuþlarý
insan oðlu dalmýþtý düþe
kopardýlar bin lahza çýðlýðýnda
göðüs kafesinin soluðunu
bekliyordu maharetli eller
kapý ardýnda sessizce

geçiyordu karanlýðýn halkalarýndan
aynalar teni terine soyunmuþ
iplerini geçiriyordu kapýsýndan dünyanýn
iðne ucundaki mum asýlýydý uzun saçlarýna

göz kapaklarýnda soluklanýyordu diriliþ
yoðuruyorlardý diþlerinde kanlý çivileri
sesleri ile saðýr eden çýðlýklarý
dünyanýn zarýný yýrtýyordu
yer çatýrdamaya gök aðlamaya baþladý
sancýlý elleri topraktan göðe uzanýyordu

insan oðlu hala düþteydi
mühürlenmiþti paslý kilitlerle gözleri
dikildi aðýzlarý son bir nefesle
ve evren ve varlýk isimsiz bir dünya doðurdu.





Sosyal Medyada Paylaşın: