demem “ha deyince ölmeyce(ði)miþin” halbuki; bek süründüm altý yok babýþ ðibi ben eller gibi aðrýya sýzýya aldýrýþ etmen, olur olmaza tokdura-moktura seðitmen, her zabah bi ðupa ot çayý içerin; o ðadak; daþ olsa yerin . az yaþamadýk gene de; emrine þükür, çok þükür, bin þükür emrine bizden önüþküler; yurt dutmuþlar bu Ðaradepeyi havadar gün baðrýmýza doðar, suyumuz var taha Allah’dan ne isdeyeyin hinci. . hepiciði nur içinde yatsýn gabirleri cennet ossun, bizim ðadak nerdee; ha biz de az eza-cefa çekmedik, çekmedik emme derkene o yanna bu yanna bakdýlar, etdiler edemediler taha dün gibi aklýmda olannar, yaþanannar Haçça Dezemin böyük gýzýyna nerden neþet etdiyse bizikinner durduk yerde bizi sözlediler haftasýna þerbet iþdiler, niþannadýlar . töbossun bak; aklýmda bile yoðukan ebi-ceddi aramýzdan su sýzmaz oldu i(n)san da bi hoþ oluyoru anasýna satan; zabahýn zeherinde gün aðarýyoru, ben soluðu onnarda alývýrýyon aðþam ekme(ði)ni yemeden de ayrýlmayon ben utanýyon sýkýlýyon da gelgelelim dezem “ý-ýhh” deyoru ekmek yemeden vallaha-billaha salman “körün isdediði bi göz, Allah vermiþ iki ðöz” . ben mütemadiyen Dezemgilin iþinde gaydýndayýn dezemin hiþ o(ð)lu file de olmayýnça hakkaten hepiciði beni el üsdünde dutuyollar, görsen valla yere göðe sýðdýramayollar; iki analý bi “emlik guzu” oldum çýkdým iresmen analý ðuzu demiþ “gýnalý ðuzu” dedim ya i(n)san bi hoþ oluyoru . Sülemen emmi demiþin gayat hormetli bobamdan fazla üsdüme titirerdi bi(r) de has-öz; garýsýnýn yeðeniyin, dediðine bakýlý(r)sa üsdelik de “ilk göz aðrýsýyýn” dezemin Allah var gören de bana; kýzý deði(l) de de(y)zemi havas sanar ben de evelallah, boylu-boslu, görenner döner bi taha bakar civan gibi, garayaðýz bin goyunnu kürto(ð)lu bobayeðit, pelvan gibi evelallah dezem dova eder-üfler nusga yazdýrý(r) gurþun dökdürü(r) “maazallah” Allah saklasýn “göz edeller” der . herkeþler barnaðýynan gösteri(r)di valla bi alaka, yahay bi hormet bana bi ikram-izzet, bi temenna ki sorma; guþ südüynen besleniyon valla-billa iþdehe ömürde bi . Haçca Dezemgil ýccýk da garibenner, yalýnýzlar, ben de olmasam kimsesizler gerçi Sülemen Emmim zaten, oldum olasý elin etlisine sütlüsüne bek iliþmez arkasý galesi olmayýnca zavallý, elinden tavýk kesmek ðelmez mülayim-halim-selim bi adamýdý emme dezem lafýnýn üsdüne laf etdirtmez, mencilis adamýydý, tam bi osmanný ettiði yenir, dikdiði keyilir, lafý dinnenir. iþin aslý Sülemen Emmiyi adam eden dezemdir. cevval mi cevval, geþdiði yeri titiredir.. . ha gerþi Sarý Sülemen Emmi eyi, hoþ da o zamanýn behrinde; zalým olmadýn mýydý var yaa dilekdor olmayanýn anýný kakarlar.. ekinini güderler.. aðacýný eseltmezler öðüne ðelen üstlerine þirner Sülemen emminin kendi malýna maþatýna sözünü geçirtmez ederler aðalar beyler dýþarý çýkartmaz ederler . gözünün öðünde hacatýný, çecini, galdýrý(r)dý çeteler zavallý adam yalýnýz; elinden ne ðeli(r), naçar ýçcýk da öteden beri horlandýklarýndan belki geldi geþdi emme, beni hep el üsdünde dutdular.. sanýsýn paþa deði(l), padiþah geliyomuþ gibi yolumu gözlerler; ben taha beriyandan varýyokan hepiciði üsd ayaða galkarlar.. sayamda onnara kimse yan gözünen bakamazdý.. bazý anlarýný hizasýna ðetirdim, yok efendim, keþif galdýran geç, mýhtara þikat eden bile olmadý esginki ðibi “het-hüt” etmek bireþ sýkar adamý . gari bakdýðýmý hallediyon, atdý(ðý)mý vuruyon, vurduðumu deviriyon; ben de yaman bi herif oldum kiyne deme öyle böyle deði valla; kimseye selam vermeyon, aldýrdýðým file(n) yok “benin” deyennere yediðim öðümde, yemediðim arkamda yerden alýyon havada savýrýyon, gama yekde senin annacan anam sað emme ben tam bi “dulgarý çocuðuyun” asdýðým, asdýk, kesdiðim kesdik; ta öyle.. lafýmýn üsdüne ilaf etdirmezdi Elif de.. o vahtýn behrinde getdi getdi zamaný; hemi de Elif de Elifidi bee .
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.