Üşüyor Yüreğimde Anlam

Ýçinden sýrrý sökülmüþ erdemin talaný meydanlarda
Acýyan yerlerimizin sessizliðini ovuyor zýlgýt öfkeler
Apansýz bir oyunun ne ilk, ne de son temsilidir bu
Anlam kendine kýrgýn, ben sorular içinde üþüyorum

Ýhdas fakiri insanlar yollarda, sevgiler kurak çöller gibi
Yangýn duvara çarpýp parçalanýyor, vakitler sus-pus
Hangi öfkenin selidir akýp giden, kim tutan ipimizi!
Ölümlere karýþýr iken gözyaþý, bu yangýn yakar içimizi

Yaðmura tutundu dolu, yalanýn ýrmaðýna karýþtý mevsimler
Çýðlar düþtü yüreðimize, düþünüþlerimizi tuza belesinler
Doðru yolu terk eyledik, piyonlarýn peþinden gitti ölüler
Yepyeni günler biçtik bedenlerimize, bize ‘çok yaþa’ dediler

Korkunun gemi kirli ellerde, ‘uyan gaflet uykularýndan insan’
Hasbýhal edelim son kez, ‘söyle ne rüyalarýmýzý hayra yoran’!
Gök kubbenin altýnda kaldýk, ‘nerede daha çok mutlu olur can’!
Bozuldu tüm dengelerimiz, ‘söyle çok deðil mi bunca yaþanan’!

Selahattin YETGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: