Yoksul İnsanlar Dayandı Kapıya

Hücrelerimizi saran yalnýzlýk girdabýna sarýldýkça
Kaygýlý umarsýzlýklarýmýzýn rotasýydý kimi hayat
Eski yaðmalanmýþlýklarýmýzý anýmsardýk sýzýlarla
Göðüs kafeslerimizi yoklayýp sancýlandýrýnca aþk.

Dudaklarýmýzdan dilimize inerdi acý, korkardýk
Sonu meçhul ayrýlýklarýn kentinde sevda arardýk
Baðýþlanmaz suçlulardýk biz, baharlarda aðlardýk
Kor olmuþ göðsümüzün iriniyle þiirler yazardýk.

Aydýnlýk gülüþlü eylemlerin meçhul adresinde
Adýmýzý söylerdik birbirimize, üryanlý söz olduk
Utançlarla devrilen þafaklarda ölüme soyunduk
Ýçi boþalmýþ gökkuþaðýnýn terkisinde kaybolduk.

Etkisini yitirmiþ alevdi gönlümüzdeki deli seviler
Gürültüyle yýkýlan sevgi aðaçlarýný örtemedi gizler
Yoksul nisanlar dayandý kapýya, yýkamadý mermiler
Gecenin gölgesinde uyuduk, bizi yazarken gezginler.

Yangýn aleve muhtaç bir hardý, gölgeler seviþirken
Yaman bir elin temasýyla en mahremleri arar iken
Sellerin boþalýrdý, bentlerini sarsarak aþký sarar iken
Tükeniþlerin kelepçelerini ben sarý denizlere atar iken.

Selahattin Yetgin
Sosyal Medyada Paylaşın: