sýralý okunmasý gereken bir köy hikayesi devam edecek! “-dee! onu decen, Ismayýl..” dedi “i(l)k gözaðrýsýsýn” “can yoldaþýsýn” “bi denesin” deye anan senin üsdüne bek titireridi, duyulmuþ, görülmüþ gibi deði(l) bek düþgünüdü, vallahi billahi nere ðetsem seni yanýma gatardý emme ille de elinde bi çomaç olu(ru)du beni elceðizleriynen beslemeð uçu(n), bi mahanaynan beni bek severdi, netsem gýzmazdý, vazgeþmedi her zaman golladý, möhümsedi beni bek severdi anan ta öyle.. anamdan vallaha özanamdan eleri . ýramatlýg Gellabam, nurlar içinde yatasýca; Musduðuumm deridi ciðeriinden bi “Musduðum” taha gözeller gözeli Gellebam … ya benn.. ebi cetti, se(v)men ben seni hiþ se(v)mezdim emme Gellabamýn gözel hatýrýndan da çýkamazdým onun yannýnda kimseye sana düþgünnüðüne gatlanamazdým iþdehe ne bileyin çocukluk iþdehe anayýn baþga bi evin gelini oluþuna baþgasýnýn garýsý oluþuna hele sana heþ valla.. heþ gatlanamazdým, ifrit olurdum baya bildiðin kinnenirdim, garazlanýdým.. baþýna ne getirsem de canýn acýsa deye can paralardým..” . geldi geþdi.. gönlüm ýrazý gelmedi heþ bi ölüme, heþ bi cenazeye gönnüm ýrazý ðelmezdi zati emme.. hayatda bi bobayýn ölmesi uçun her fýrsantda dova ederdim bi de senin, neyeyse? en sevmediðim çocuðudun” . “-olur mu Mustafa abi sen kurtarýrdýn beni dayaktan, kimselere dövdürmezdin, yanýndan eðsmezdin, sen olmasan beni oyuna bile almazlardý ki çelimsizdim ya “ana kuzusu” derlerdi, “püskevit çocu(ðu)” derlerdi, “gede” derlerdi “goca herif dölü” derlerdi emme sokakta sen varsan beni evde tutamazlardý bilirdim ki; sen beni kollardýn, gözedirdin, kimselere ezdirmezdin” … “-sen öyle san Ismayýýll.. sen gene öyle san! Ismayýl hâlâ o sef çocuksun, hâlâ o sef oðlan asýl onnarý ben ývgalar, seni avkalatdýrýdým, çelme dakdýrtdýrýdým deðilise oyuna almazdým ki onnarý efradým etmezdim topa deði(l) onnara ðiriþirdim galeyi deði(l) onnarý topa dutardým onnar baþýna gelceði göze alamazdýlar bek nakýsýdým bek hinidim bek þer’idim dedim ya! …. Allah cirmimden gorusun valla hinciii, ben döðsem; benden neþet etse;? anana, gözel gellabama garþý ayýp olcag ya ben has-öz döðdürüdüm onnara seni “eseltmen þu cavýr eniðini”.. “haþat edin” deye .. neçeden sonura, ortaya çýkar, bunnara bi gözükürdüm faradak, bi yaygara, o deðilden bi “het hüt” palavra görüküvürü(r)düm, elleri ma(h)kým-naçar güya ben gurtarmýþ olu(r)dum seni onnar gaçar; tun tun yiterleridi emme sonura benden “eferim”i alýrlarýdý” o baþga Imýz anasýnýn holluðunu çalar Gulosmandan birer cýzýlý þeker bu ne “aðýl” “herkeþ evine daðýl” . sana da gonþu evlerin camýný gýrdýrýdým ne ilazým gelse evinizden baþga birinin evinden onun bunun tarlasýndan aklýma ne ðeli(r)se zýyan boban az cereme çekmedi bilir emme bana biþiy deyemezdi “-olsun caným ne önemi var þimdi” “-öyle deme Ismayýýll … öyle deme hinci
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.