Bu gün Þehrin keþmekeþinden, Zamanýn Geçiyor olma endiþesinden Kaçýp En yakýnda ki bir kayalýk tepeye, Yani Ýçimde ki depreme dayanacak Mahkem bir mevkiye atmalýyým Kendimi..
(En yakýnýmda "SUSUZ DEDE PARKI" var!
Pür telaþ deðil, Gayet sakin Ve kendimden emin......, Evden çýkýp Vardým o park’a,
Tünedim ilk kayaya, Gözümü diktim Körfezde ki manzaraya..
Ufuk çizgisi de, Benim gibi Bir bulutu yakalayýp Mavi bir sicimle Baðlamýþ yamacýna!
O bulutta Seni gördüm!
Elim Kolum ermedi ya, Tutamadým O güneþ gülüþünü,
Çaresiz, Bir daha, Bir daha öldüm..)
Yaralý bir sincap gibi,
En Ýri Ve en yüksek Bir kayanýn üzerine hýzlýca çýkýp Avazým çýktýðý kadar haykýrdým:
Taþa baðladým seni "zaman! Senin zalim kaman bile kesemez Ulan,
Çelik irademden Sabýr ile ördüm bu hâyâli urðaný,
Bir mirasyedi gibi Heba edemem, Onsuz geçecek Hiç bir an’ý!
Kalan ömrümü Ettirmem sana talan!
Taaa ki Sevdiðim Bana Diyene kadar; 《TAMAM》
20/MART/2023
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.