Yorgunum şimdilerde

ve kiyisindan aktýðým zaman büyük gençliðini geri de býraktý
umutsuzluktan garip bosluklara kadar her geri dönüþleri yaþadým
her þiirin ona gidecegini nerden bilebilirdim ki
yürüdüðüm yollarýn sonuna yitik geriye dönüþleri astýgýmý nerden bilebilirdim
olanaðý olsa her günün içinde bi kaç an yanina varmak isterdim
sesizce dokunmadan hatta belli etmeden karamsar tullerin yansýttýðý gölgelerin yamacýndan


siiri de biraktim artik
zaten basladigimda onun korpelendigi zamanlardaydi edebiyat
bi kac damlayla can buldugumu o da iyi bilir
iyi bilir benden daha iyi bi þair

ayakkabi bagcigindan destanlar yazarsin derdim ona
gulerdi
hüzün severdi bir yani
annesinin can kýrýklarýyla yaþardý
hazan mevsiminin ikincisiyken ruhu

hic dokunamadim annesinin izlerine
diyemedim cennet koktu
diyemedim urkek ceylanlar ulkesinin süt annesi oldu

hüznu sabah gazetesi gibi koltuk alti yapmis
merhalesi dinlenmek olan diyarlarda zihninde ara ara tüttürürdü
icme diyemedim
anneligin hastalanmasin diyemedim

sahi nerdesin ikindi kuþlarý da gitti
vaktini þarap renginden alan sarhoslar kenti içim
büyük bi hayat istemedim bilirsin
herkes gibi yaþamak hic istemedim
ama boslugunun rengine bu kadar ilisir mi sesin

kýyýsýz bir pencereye kuruldum
akan dünyanýn rutin maviligine bakarak
artýk yazmýyorum
deli dedi gölgesinde kekremsi tadiyla söðüt aðacý


ne deyim simdi
insan dogum gününü iple ceker mi
aralikta bir bahar aralasin diye dunya...
Sosyal Medyada Paylaşın: