KIŞ GÜLÜ...

KIÞ GÜLÜ...

Süslü saksýlarda bir gül uyuttum,
Bin hazla suladým, nazla büyüttüm.
Tüm sevdiklerimden deðerli tuttum,
Gönül bahçemize kuruldun gülüm.

Sanki bir bebekti sevgi beklerdi,
Yüzüne güldükçe ýtrýný verdi.
Sesimi yükseltsem, hemen küserdi,
Bilmem ki bana mý darýldýn gülüm?

Sen de benim gibi severdin çayý,
Demliðin sonundan aldýn da payý.
Sanki aðaç oldun, kýrdýn sehpayý,
Sonunda apansýz duruldun gülüm.

Gün geçti, her goncan soldu, kurudu,
Gördükçe, içimi elem bürüdü.
Sevdalý dallarýn bir bir çürüdü.
Neden böyle çabuk yoruldun gülüm?

Kýyamazdým sana, sever okþardým,
Bir goncaný görsem, coþar taþardým.
Her güzel günümü senle yaþardým,
Açmadan hazana sarýldýn gülüm.

Þâyet buluþursak baþka zamanda,
Gönlümdeki yerin hazýr o anda.
Gün gelip, sap saman harman olanda,
Sen kendini bende bulurdun gülüm...

23.01.2012 (Arþiv)
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın: