ENKAZDA ÖLÜM

Öyle bir enkazda kalmýþým ki
Nelerimi kaybetmedim
Þimdi ruhum bir can pazarýnda
Günler geçip gitmiþ bilmemiþim
Çok derin bir uykudaydým
“Uyku yarý ölüm” deðil miydi?
Uyandým mý, uyanmadým mý?
Kýyamet gürültüsü kopunca
Ayýrmak mümkün müdür?
Ne geceyi, ne de gündüzü
Dün dünyadaydým,
Bugün neredeyim?
Niye kimse yok yanýmda?
Niye üstüm baþým toz içinde

Duvarlarýn yýkýlma sesi gelmiþti kulaðýma,
Demir kokusu yayýldý sýkýþtýðým dehlize
Beton çürükleri savrulurken
Tavan kopup çökmüþtü üzerime
Enseme oturduðunu hatýrlýyorum kolonun
Bir de dedemin sözlerini;
”Ölümü yaklaþan insan yere bakmaya baþlar.” derdi
Ah nur yüzlü dedem, ah!
Þimdi bende yere bakýyorum
Saða sola dönmek mümkün deðil
Göðe bakmak haddine mi?
Yoksa ölümüm yakýn mý dede?

Evimiz sýrtýma mý bindi anne?
Anne! Anne!
…
Duymuyor musun?
Sahi duymuyor musun beni?
…
Yoksa ben mi baðýramýyorum?
Aðzýmýn içi neden yapýþkan bir sakýz gibi?
Dudaklarým neden çamur, yapýþ yapýþ?
Neden hiçbir nesneyi seçmiyor?
Þu enseme oturmuþ kolon da neyin nesi?
Saða sola niye dönemiyorum?
Yýldýzlar neden yere döküldü?
Yýldýzlar kayýyor mu?
Hele benim yýldýzým da kaydý mý anne?
Her yer karanlýk
Dünüm silindi benden
Yoksa ölmek bu mu?

Ah anam, ah!
Sana koþamýyorum
Yüreðimde kan tükendi
Kýpýrdamýyor kolum
Hislerim bitti can tükendi
Can tükendi…

02.03.2023
Durmuþ Ali ÖZBEK
durmusaliozbek@


Sosyal Medyada Paylaşın: