Karanlık Denizler Gibiydi Yalnızlığımız

Hep efsunlu bakýyordu bilge gözlerin
Damýtýlmýþ mutluluklarýn gölgeliðiydi aþk
Þarap saðardýn geceleri, düþle karýþýk
Yosun bekasý gözlerin ýþýrdý uzak çöllerden
Ben yoklukla tokluðu deðiþ tokuþ ederdim
Bir yorgunluk telvesi gibi sýðardým içine
Bezirgân bakýþlarýma dünyalarý verirdin

Hayatýn matrak bakýþlarýna hüzündü duruþum
Dalgayla seviþen rüzgârýn hazin yalnýzlýðýydým
Çaðlarý silkelerdik birbirimize yürüdüðümüzde
Sesimiz kýrýlýrdý yapraklar yerlere düþtüðünde
Kendimizle örseli bir düþün ýslýðý olurdu sevda
Sen canýndan can koparýp hep bana verirdin

Yýrtýk çýðlýklar ülkesini geçerdik biz kimi aþkla
Dizginleri kopmuþ bir hayatýn sevdalý yelesiydik
Zamanýn kapsülleri patlardý birbirimizi özledikçe
Yiterdik buzdan yeni arýnmýþ boz topraklarda
Karanlýk denizler gibiydi bazen yalnýzlýðýmýz
Bütün çiçekler menekþe olurdu kadýn ellerinde
Sen sevincin ve umudun destelerini bana verirdin

Ruhundan bal saðar, özleme karýþtýrýrdým ben
Ruhumdan arýndýrdýðým sözcüklerle þiir dokurdum
Umurumda bile olmazdým kimi aþkýn labirentinde
Korkular ölümlerle seviþirdi hayatýn ýrak çöllerinde
Bir yaným kaynayan kazan, diðer yaným aþktý sende
Hep baþkalarýnýn mor acýsýydý umarsýzca çektiðimiz
Sesinin benliðimi saran þefkatiyle sen benim sevimdin

Selahattin YETGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: