BÝTMEYEN HAYAT DANSIM
Ben öylece kala kaldým.!
Geriye dönerek kenarlarý çamurlu,
Asfalt yolda yürüdüm.
Loþ yolda, basýk, salaþ kahve ve dükkanlar vardý.
Sonra tepeye doðru týrmanan evler,
Sol taraftaki çukurda, yapraklarýný dökmüþ,
aðaçlarýyla, bahçeler baþladý.
Uzaktan gelen deniz sesi, Ýyot kokusu
Beni bir bilinmeze çaðýrýyordu…
Yüreðim buz kesmiþ, üþüyordum.
✓
Durdum…
Atkýmý daha sýký sarýndým,
Hýzlý ve rutubetli bir rüzgar esiyordu,
Üþüyen ellerimi ceplerime sakladým.
Ýçimde, yalnýzca kaybolduðum zamanlarda hissettiðim, o hiç durmadan yürüme, koþma duygusu ,
Böyle anlarda…
Saatlerce, günlerce, gidebileceðimi sanýrdým.
Ve etrafýmý unutmuþ halde, öylece yürüdüm.
Neredeyim.? Bilmiyordum.
Soðuk hava, iliklerime kadar iþliyor,
Kuvvetli rüzgar, göðsümden ittiriyordu.
Rüzgara savaþ açmýþtým sanki.
Bu gidiþ nereye diyordu,
Kulaðýmda çýnlayan o ses…
✓
Birden bire, niçin buralara gelmiþtim?
Kocaman hiçlik duygusu içimde.
Karar vermeden, bilinmeze yürümüþtüm..
Rüzgardan aðaçlar inliyor,
Ve gökyüzünde, bulutlar koþup gidiyor.
Ýlerdeki siyah ve kayalýk tepeler,
Henüz biraz aydýnlýktý.
Onlara sürünen bulutlardan, bir parça hüzün kalýyordu sanki geriye…
Gözlerim kapalý, Islak havayý içime çekiyordum.
✓
Kafamdan attýðým sual, tekrar beynime geldi.
Neden buradayým? Diyen ses,dalgalanýyordu.
Karanlýk ve soðuk gecenin içinde, neden buradayým?
Yüzümün, nasýl þekil aldýðýný, nasýl tasavvur aldýðýný düþündüm.
Sonra…sonra.
Yine yalnýzlýk senfonisi!
Çalan gramofon.
Kaçtýðým noktaya dönmüþtüm.
✓
Odamda tahta sandalye,
Duvarda solgun renklerle çizilmiþ hiç bitmeyen bir sonbahar…
Ve eski karyola,
Ýþte; tüm ihtiþamý ile kocaman sessizlik .!
Yine gelmiþtim, bir hiçlik duygusu ile
Hayatýmýn bilinmez denkleminde,
Yalnýzlýðýmla,
Bitmeyen hayat dansýma…
……………..
🍁
þiir, @saire_cangulum
04/15/07/01/23
Nebahat KILAKAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.