KİBİR...
KÝBÝR...
Kibrini kýramayan kendine dost bulamaz,
Yüksek daldan murt yiyen, böðürtleni göremez.
"Nice yüce olsa da, dað üstünden yol geçer,"
Mütekâbir, gönlünde Tanrý’ya taht kuramaz.
At kibrini sýrtýndan, tevazuda toprak ol;
Asumana ulaþýr yüzeyde uzayan yol.
Nice güzel meyvenin kökü topraktan çýkar,
Tevazuya misaldir topraktan çýkan her kol.
Hele hele Allah’ý yalnýz gökte arama,
Böyle yapýp tuz basma þu kapanmaz yarama.
O’na kolay varmanýn önce secdedir yeri,
Yerde mekân tutarsan, nefis kaymaz harama.
Ýnsan katili kibrin kendisidir Ýlahý,
Ýhtirasý tükenmez, daðý aþar günahý.
Bazen baþýný indir, topraða sür yüzünü;
Yoksa çekmek güç olur bunca aldýðýn âhý...
31.10.2014 (Arþiv)
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.