Neden aðladýgýmý söyleyemem Burada gündüz mü gecemi bilmiyorum Mahþeri çýðlýklar duyuyorum her yaným karanlýk.her yanýmda yanlýzlýk.. Kýmýldayamýyorum elim üþüyor, bacaklarý yok.. Nefes nefeseyim toz genzime doluyor. Ölümden korkmuyorum ölümü tanýyorum artýk.. insanlar nerede diye sormuyor... Sadece Makine sesleri kulaklarýmda Annemi babamý aramýyorum. Bak annem ve babam aha þurada yatýyor. Babam ve annemi örtmüþ beton yýgýnlarý Kardeþim nerede? Evimizi kim yýktý.. Gözümden düþen bu damla son olsun.. Hayatýn sýrtýma yüklediði enkazlar deðil canýmý acýtan.. Sahi sen nerdesin gözlerimin nuru Sesimi duyuyorsun demeyeceðim. Yorgunum.. kaç zamandýr buradayým bilmiyorum... Yanýmda olmaný ne çok isterdim Neyse boþver Bu son olsun.. bu son olsun .. Bak son yolculuðumda kalem kaðýt bulamadýðým için nefesime yazdým þaairin þiirinde bahsettiði o mýsralarý... Hoþça kal diyemem.. Beni yüreðinin yitik sokaklarýnda ara... Kamil Üci
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kamil üci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.