Ne zaman hazýrsan Yoldaysan Gökyüzünde kenetleniyorsa ellerin Ve rüzgarda ýslanan gözlerin kaybetmiyorsa eþini Ve ödünç alýnan enerjiye borçlu olduðunu hissediyorsan bir medcezir gibi Ve serpiyorsan karanlýða saçlarýndaki yýldýzlarýn tohumunu Sesin güçlü,umutlu Köklerin huzurludur Mevsimler açar sen güldüðünde hüznün sofrasýna Kaybolur bencillikler bir ýþýk hüzmesi alev alýr Kaybolduðum dehlizlerde Deltalarýný bilirim Ki dokunduðumdu gözlerinin yönergesinde Ve sarýldým yörüngene...
Dallarýn yeryüzü deðildir artýk Gizli nehirlere dökülür yapraklarýn anlamazsýn Buz çözülür yaþam olur renk açar Derinlerden uçurum düþer duymazsýn Öyle bir tutku fakat yanardað derler adýna Soðuk ve kor ayný kanda Hangi kültür hangi insan ve dil Ve sokak hangi hapishane ve suç Düþündüm Yürüdüm,sorguladým okuyarak ve çoðu zaman anlamadan dönüp dolaþýp hep kendimi gördüm...
Evren Benim !
Sosyal Medyada Paylaşın:
ademtok Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.