MEVSİM-İ HOVARDA

Bir köhne limaným ýssýz kýyýda.
Dalgalar vurdukça sýzlar dizlerim.
Ne günler yaþadým sonsuz sayýda.
Boþluða baktýkça anar özlerim.

Gönlüme esince bahar rüzgarý,
Gezdim çiçek çiçek misal-i arý.
Ýçtim kana kana soðuk pýnarý.
Çok geçmeden ifþa oldu gizlerim.

Denizle vuslata burda erince,
Her gece koynuma mehtap girince,
Yýldýz kollarýmda canýn verince,
Sandým; ferman oldu benim sözlerim.

Seherle her sabah kahvaltý ettim.
Sevmedim güneþi hep öte ittim.
Meltemle beraber yataða yattým.
Böyle geçip gitti sýcak yazlarým.

Ansýzýn sararýp yaprak döküldü.
Yasemin küsüp de yere yýkýldý.
Servi boyun büküp yana çekildi.
Eylüle göz dikti azgýn güzlerim.

Hazan yanaðýma buse kondurdu.
Yaðmur her yudumda baþým döndürdü.
Afet dersen ocaðýmý söndürdü.
Hiç açýk gider mi bilmem gözlerim?





Sosyal Medyada Paylaşın: